Iedereen heeft het volgens mij wel eens. Een frisse afkeer van iemand zonder dat je de persoon echt kent. Ik heb dat bijvoorbeeld al jaren bij mevrouw Hennis, op het moment van schrijven bezig met haar laatste dagen als Minister van Defensie. Ik vind haar echt zo’n prototype universiteitstrut van dertien in dozijn. Van die doorsnee studiekwalballerige huppelkutjes. Van die saaie genderneutrale verschijningen die vooral goed zijn in schouders ophalen en dom kijken. Van die nietszeggende typjes alla Patty Brard of zoiets.
Hollandsche Eenheid…
Je zou er langzamerhand een knipmutse van op zetten, je naam veranderen in ‘Trui’ en er ‘blik’n tit’n’ van ontwikkelen. Gender neutraal… Wéér zo’n vreselijke discussie waarvan ik dan denk, waarom? De HEMA, alias de “Hollandsche Eenheidsprijzen MAatschappij”, doet haar naam eer aan om van heel Nederland één grote eenheids-(rook)worst te willen maken. Nadat HEMA compleet de weg was kwijt geraakt door onze nationale held, Zwarte Piet, in de ban te doen en na hun andere culturele dieptepunt met de paaseieren, presenteren ze dus nu een “gender neutrale” pröttelwinkel.
Fiets um d’r in…
Tegenwoordig staat elke week in het teken van een bepaald thema. De gekkigheid staat zelfs voorgedrukt in sommige agenda’s. Zo hebben we “De week van met de blote snikkel in huis lopen”, “De week van het broodje halal met mayo”, “De week van de wildzeiker”, “De week van ik ben niet gek, ik ben verkleed als ontstoken balzak” (meestal valt deze week eind februari) en nu, deze week, is het “De Nationale Fiets Telweek”.
Van je ras ras ras, rijdt de Commissaris door de plas…
In de vakantie verlies ik mezelf vaak in uur en tijd. Soms moet ik even goed nadenken, of m’n telefoon raadplegen wat voor een dag het ook alweer is. Zo overkomt het me dat het meeste nieuws onbewust langs me heen glipt. Om dat allemaal in te halen begon ik vorige week aan een leesmarathon om weer helemaal bij te zijn en alle “ins en outs” te kennen van ons Hofstadje. Bij sommige artikelen stop ik al met lezen bij regel drie. Bij andere duurt het iets langer voordat ik de bladzijde omsla en bij enkelen word ik getriggerd om het uit te lezen. En héél soms trekt het dusdanig mijn aandacht dat ik er dingen over ga opzoeken.
Paella en patatje oorlog…
De eerste column van een fonkelnieuw seizoen “Namens Niels”. We hebben onze zinnen kunnen verzetten in de zomervakantie en zijn weer opgeladen om er een jaartje tegenaan te gaan. In mijn geval zal dat zijn “er tegen in gaan”.
Naar wij dachten…
Vorige week vroeg ik of er nog verzoekjes waren waar mijn laatste hersenspinsel van dit seizoen over zou moeten gaan. Veel mensen vonden dat ik het dramadossier Molenstraat er nog maar eens door moest halen en volgens anderen moest het gaan over opgerolde wietplantages en illegale radiozender-amateurs. Ook kwamen meer landelijke perikelen aan de orde. Bijvoorbeeld het gebeuren rond de gemiste schoolfoto van een aantal kinderen die op dat moment het Suikerfeest aan het vieren waren. De school werd veroordeeld tot het betalen van een schadevergoeding van 500 euries. En natuurlijk kwam de herdenking van de Turkse coup voorbij.
Het ligt in je eigen hand…
De centrale examens, voor de laatstejaars studenten, zijn voorbij en de diploma’s zijn uitgereikt. Prachtig om de trotse gezichten van onze leerlingen en hun ouders te zien als de handtekening onder het begeerde document wordt gezet. Jullie hebben het dubbel en dwars verdiend en hard gewerkt. Hier doen we het allemaal voor, dat is ons product; jong volwassen mensen aan een goed papier helpen waar ze verder mee kunnen. Ook de proefwerkweek voor de andere leerjaren is bijna voorbij en daarmee is het einde van schooljaar 2016/2017 in zicht. Er rest nu niets anders dan boeken inleveren, het rapport ophalen en natuurlijk zo langzamerhand gaan voorbereiden op de welverdiende en lange zomervakantie.
Je bent nu nog klein…
Als je veel post op Facebook krijg je regelmatig een herinnering van wat je één jaar, twee jaar of vier jaar geleden op die dag hebt gepost. In mijn geval zijn dat vaak gekke foto’s van mijn dochter. Zo af en toe komt er ook een selfie voorbij waarbij ik dan heel zelfvoldaan kan denken: “Nou, daar had ik de kop toch echt wel dikker dan nu”. En dat rechtvaardigt dan weer een beetje voor mezelf dat ik in het Schoolfeestweekend echt wel buiten mijn boekje ben gegaan qua inname. Ik kan dan ook altijd vol overtuiging meezingen met het liedje “Liever te dik in de kist, dan weer een feestje gemist”.
Raakvlak…
Nou beste mede Goorlingen, het Schoolfeest 2017 zit er weer op. Wat was het mooi en döstig! Ik weet niet hoe het bij jullie werkt, maar in huize Kremers treedt er altijd op de donderdag van het Schoolfeest een vierdaags protocol in werking. Wij nemen dat protocol zeer serieus en de uitvoering is uiterst minutieus. We laten niets, maar dan ook echt niets aan het toeval over om ook maar een minuut zuivere bierdrinktijd te verliezen. Is het nu zo erg dat je pas om 17.30 uur op de vrijdagmiddag, borreluurtje, in de tent bent, was de domme vraag die mij gesteld werd door iemand die geen idee heeft wat Schoolfeest is. Ja, natuurlijk is dat erg trut! Heel erg!
Goorse parels vertellen…
In aanloop naar het Feest der Feesten wil ik in plaats van een column eens een bijzondere Goorse Schoolfeestparel in de schijnwerpers zetten. Een man die tijdens het feest der feesten niet mag ontbreken. Klik op Lees Meer en lees over de Malbergschool, humor, café’s, de Rellie en meer…
