Het is niet eens verbazing. Het is verbijstering. Teleurstelling. Geraakt, midden in het hart. “Dat geleuf ik neet. Kan neet”. Een paar seconden eerder heeft-ie aan de bar gehoord dat de beste speler van zijn club overstapt. Naar de plaatselijke concurrent, nota bene. De formulieren zijn al getekend, zo wordt hem bezworen. Hij kan er met zijn hoofd niet bij en wil er ook niet bij kunnen.
Waar zouden zijn gedachten zijn? Bij alle uren die hij in zijn club steekt? Bijna elke dag is hij wel op het complex te vinden. In het weekend van ’s ochtends heel vroeg tot laat. Beide dagen. Altijd is er wel wat te doen. De ballen moeten in het vet. Lijnen kalken. Kleedkamers schoonmaken. Opruimen. Een lik verf hier en daar. Zo gaat het maar door. Elk seizoen weer. Jaar in, jaar uit.
Hele generaties heeft-ie aan zich voorbij zien trekken. Goede voetballers, houthakkers, leuke jongens en ondeugden. Allemaal hebben ze één ding gemeen: ze dragen het shirt van de club waar hij zich onvoorwaardelijk voor inzet. Hij doet het voor de waardering van zijn medeclubleden. En de gepaste trots als weer een voetbalweekeinde vlekkeloos is verlopen.
Daarom heeft de korte mededeling de uitwerking van een doffe knal in het gezicht: “Simon geet noar Hector”. Hij heeft ‘m groot zien worden. Van kleine opdonder in de jongste jeugd tot gewaardeerd spits in het eerste elftal. Elke thuiswedstrijd die Simon heeft gespeeld, daar heeft-ie waarschijnlijk wel een stukje van gezien. En dan is Simon opeens weg. Gaat een paar honderd meter verderop voetballen. De vraag blijft door zijn hoofd spoken: “waarom toch in hemelsnaam?”.
Zoals Johnny zijn er zoveel. Mensen die zich hart en zien inzetten voor hun clubje. Altijd aanwezig. Bij GFC, Hector en Twenthe. En bij alle andere (sport)verenigingen in Goor. Zouden alle spelers die hun club inwisselen daar wel eens bij stilstaan? Dat ze de vrijwilligers waardoor zij groot konden worden tot in het diepst van de ziel krenken? Natuurlijk, bij een grote sportieve of financiële verbetering zal er begrip zijn. Of een knetterende ruzie. Maar even snel een handtekening zetten en doodleuk overstappen omdat het gras aan de overkant groener lijkt…?. Vraag het Simon, hij weet er inmiddels alles van.
Bert Schabbink
87